به گزارش جارنیوز به نقل از مهر

پرسپولیس در دیدار با الهلال یکی از بدترین نمایش های تاریخ باشگاه را به نمایش گذاشت و به قول کاپیتان این تیم، علی کریمی، اقبال بلندی داشت که 6 گل نخورد. پرسپولیسی ها در روز بازی با الهلال نمایشی داشتند که واقعا فوتبال را به زیر سوال بردند. تیمی که مقابل بیش از 70 هزار تماشاگر بازی می کرد، تنها دو بار در طول 90 دقیقه توانست به دروازه حریف خود نزدیک شود و دروازه اش بارها و بارها تا آستانه فرو ریختن پیش رفت.

پرسپولیس تیمی است که در این چند سال بارها و بارها دروازه اش بویژه در آزادی چهار بار باز شده است. پرسپولیس - فجر سپاسی، سال 85  (2-4)، پرسپولیس - سپاهان، سال 86 (1-4)، استقلال اهواز - پرسپولیس، سال 87 (1-4)، شاهین بوشهر - پرسپولیس، سال 88 (1-4)، پرسپولیس - سپاهان، سال 89 (1-4)، پرسپولیس - سایپا، سال 90 (2-4)، پرسپولیس - تراکتورسازی، سال 90 (1-4)

همه آن بازی ها که پرسپولیس چهار تا چهار تا گل خورد به کنار و این بازی با الهلال به کنار. شاید اگر محمد رویانیان به دیدار تیم های فوتسال پرسپولیس - گیتی پسند مشکوک شد بد نیست که فیلم این دیدار را هم مرور کند. واقعا چقدر می توان خستگی و بی انگیزگی را عامل افتضاح بازی کردن پرسپولیس برشمرد؟ اساسا مگر نماینده ایران جایگاه بدی در جدول رده بندی گروه D مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا داشت که می بایست اینچنین آزاردهنده بازی می کرد؟

بهترین بازیکن پرسپولیس در دیدار با الهلال کسی نبود جز دروازه بان بی ادعای این تیم، آسمیر آودوکیچ. اگر تیزچنگی او نبود شاید یک چهار تای دیگر به چهارتاهای قبلی این تیم اضافه می شد. اگر فرض را بر این بگذاریم که پرسپولیس پرطرفدارترین تیم ایران است، این یعنی اینکه بازی این تیم با یک تیم خارجی تقریبا بازی ملی محسوب می شود پس چگونه است که یک کمیته شکست واقعی - نه مثل آنچه تا پیش از این شاهدش بوده ایم - تشکیل نمی شود تا مرهمی باشد بر آلام علاقمندان به فوتبال.

الهلال روز گذشته هر بار که اراده کرد پشت دروازه پرسپولیس بود و به این ویرانه تاخت و تاخت و تاخت. علاقمند به فوتبال چه زمان به یاد دارد که سرخپوشان اینچنین حقیرانه مقابل حریف عربی خود کتف بسته بازی کنند؟ کرانچارها و دنیزلی ها آزمایش خود را پیش از این پس داده اند و باید علت ناکامی را در جای دیگری جستجو کرد. در واقع این تیم شده محلی برای خراب کردن نام هایی که مردم دوستشان دارند.

مسئولان دولت بارها اعلام کرده اند که تیم های فوتبال باید خصوصی شوند اما در عمل شاهد این اتفاق نبوده ایم. حال آنکه با خصوصی شدن باشگاه های فوتبال، جلوی حیف و میل پول های بی حساب گرفته می شود و بازیکنی جرات پیدا نمی کند مانند یک مترسک طول و عرض زمین را راهپیمایی کند. مترسک هایی که از بدیهی ترین اصول فوتبالی عاجزند و تماشاگر را بر روی سکو به سخره می گیرند.