به گزارش جارنیوز به نقل از افکارنیوز

هفدهم دی ماه برای ورزش ایران یادآور نام مردی است که هر گاه نامی از پهلوانی برده می شود اسم و رسم او به میان می آید. مرام او بدون شک هیچگاه از یادها نخواهد رفت، حتی آنان که مثل نگارنده دوران تختی را ندیدند، هر گاه نامی از او برده می شود به پاسداشت پهلوانی واقعی بودنش یادی به نیکی از او می کنند و نهایت آرزویشان این می شود که راه بزرگ فرزند دلیر ایران زنده بماند.

فرزند محله خانی آباد در جنوب تهران، بدون شک نام آور ترین چهره ورزش ایران است که در قلب ها خواهد ماند. سالمرگ تختی که می شود قلم ها شروع می کنند به تعریف و تمجید از او، به ستایش فردی می پردازند که به حق قابل ستایش است و باید برای او کتاب ها نوشت و از پهلوانی هایش برای نسل های بعدی تعریف کرد تا نام او برای همیشه در تاریخ ایران زمین درخشان بماند. اما در برخی نوشته ها مشاهده می کنیم که پهلوانان این روزها دیگر کمتر دیده می شوند.

قبول داریم که این روزها بداخلاقی در ورزش کشور موج می زند. در لیگ والیبال مان تماشاگران با یاری بازیکنان به جان هم می افتند؛ در لیگ کشتی مربی نام آشنا به جای آموختن فرهنگ پهلوانی از ورزش اصیل ایرانی برای آموزش توهین به قاضی استفاده می کند؛ فوتبال هم که جای خودش را دارد ... تمام این زشتی ها وجود دارد و نمی توان آن را در پس پرده ای خود ساخته پنهان کرد اما آیا واقعا این روزها اسطوره هایمان تمام شده اند که با حسرت از تختی یاد می کنیم؟

تختی چهل و پنج سال است از بین ما رفته و تنها یادی از بزرگ منشی هایش باقی مانده است. زنده نگه داشتن یادش بدون شک وظیفه تمام آنهایی است که پهلوانی را بر قهرمانی ارجح می دانند اما فراموش شده است که تختی ها هنوز زنده اند. باید دست یاری به سوی تختی های زمان دراز کرد نه اینکه روزگاری برسد که برای آنها نیز فقط سالی یکبار یادمانی برگزار کنیم و از رشادت های پهلوانانه آنان برای فرزندانمان داستان سرایی کنیم.

امروز آن جوان رعنای جنوب شهری در بین ما حضور ندارد، اما برخی به خوبی جای او را پر کرده اند. سه پهلوانی که زنده اند اما کمتر در بُعد پهلوانی دیده می شوند، کریم باقری، علی دایی و علی کریمی سه پهلوانی هستند که از دل ورزش بد اخلاق این روزها سر برآورده اند و برای مردمی کار می کنند که غرق در مشکلات روزمره هستند. بدون شک تختی های امروز بسیاری از کارهایشان را به علت ذات پاکشان رسانه ای نکرده و نمی کنند، اما کیست که نداند آنان در بسیاری از زیبایی ها پیش قدم بوده اند.

بیاییم به جای آنکه در آینده بر مزار پهلوانان امروزمان فاتحه بخوانیم و از رشادت هایشان برای نسل های آینده داستان سرایی کنیم اینک یاورشان باشیم. پهلوانان نیازمند بزرگداشت نیستند، آنها نیازمند دستانی هستند که به یاری شان بشتابد برای نشاندن لبخندی بر لبان هموطنی در گوشه ای از این آب و خاک.